(စကားပုံ)
ဆင်ကန်းသည် လမ်းမှန်းမသိ၊ တောချုံမှန်းမသိ ဇွတ်တိုး၍ သွားသကဲ့သို့ ဉာဏ်အမြော်အမြင် နည်းပါးသူသည် အမှန်အမှားကို မသိ၊ မိမိ ထင်ရာမြင်ရာ ဇွတ်ပြောဆို ပြုမူသည်။